چنین تا بر در دیری رسیدند

بتی افتاده اندر خاک دیدند

مگر زان هر دو نیلوفر دمیدند

که مهر و ماه را همدوش دیدن د

چو دیده بسته یکدم آرمیدند

به دم خود را فراز کوه دیدند

دم اندر نای زرین در دمیدند

یلان آهنین جان صف کشیدند

هنون چون دید دیوان صف کشیدند

به سر وقت اجل خصمان رسیدند

ز بس چار آینه در بر کشیدند

چو عکس از آینه ز آهن دمیدند

پریزادان چو این مژده شنیدند

مبارکباد گویان در رسیدند

ز طفلی قد برنایی کشیدند

به سرحد جوانی در رسیدند

به حکم آن دلیران بر دویدند

همه شمشیر شیرافکن کشیدند

چو این غوغای من یاران شنیدند

به دل پرسی مرا یک یک رسیدند

بیابان تا بیابان ره بریدند

سواد خطه از دور دیدند

نشستند و بگفتند و شنیدند

طریق صلح نوعی خوب چیدند

چو ختمِ آفرینش آدمی بود

به آخر نوعِ انسان آفریدند

که ملک از حق و خلق او را عبیدند

بقدر حق خود ز او مستفیدند

بسی هم تا بقعر آنرا بریدند

بغیر از رنج و تشویشی ندیدند

به مقتل از قفایش سر بریدند

تن او را به خاک وخون کشیدند

تو را لب تشنه، سر از تن بریدند

تن پاکت به خاک و خون کشیدند

عنان گفتگو را می‌کشیدند

ز آنجا تا لب دریا رسیدند

فقیران تا به مسجد صف کشیدند

گریبان شهنشاهان دریدند

چو آن آتش درون سینه افسرد

مسلمانان به درگاهان خزیدند

مرا در عصر بی سوز آفریدند

بخاکم جان پر شوری دمیدند

چو نخ در گردن من زندگانی

تو گوئی بر سر دارم کشیدند