چو رایت‌های سلطان را بدیدند

چو دیو از نام یزدان دررَمیدند

به فرمانش زبانهاشان بریدند

به دیده میل سوزان در کشیدند

چو گردشهای گردون را بدیدند

ز آذر ماه روزی بر گزیدند

و یا دیوان به گردون بر دویدند

که گفتار سروشان می شنیدند

همانگه نای رویین در دمیدند

سر پیکر به دو پیکر کشیدند

در آن هفته به یکدیگر رسیدند

چنان کز هیچ کس رنجی ندیدند

نه یوزانم سوی غرمان دویدند

نه بازانم سوی کبگان پریدند

به ده روز آن بیابان را بریدند

ز مرو شاهجان زی ری رسیدند

زنی را از دو گیتی بر گزیدند

هم از مادر هم از شاهی بریدند

نگارا تا مرا از تو بریدند

حسودانم به کام دل رسیدند

مرا اکنون کز آن دلبر بریدند

حسودانم به کام دل رسیدند

بگفتند آن جفا کز هم بدیدند

سخنهای جفا کز هم شنیدند

خروش و های هویی بر کشیدند

سرای ویس پر دشمن ندیدند

دلیران از کمین بیرون دویدند

چو برگ مرد خنجر بر کشیدند

ز موبد سالیان سختی کشیدند

پس از مرگش به آسانی رسیدند

مهار عمر خود چندان کشیدند

که فرزنان فرزندان بدیدند

روان هر دوان در هم رسیدند

به مینو جان یکدیگر بدیدند

چو میل شکرش در شیر دیدند

به شیر و شکرش می پروریدند

ملک فرمود تا خنجر کشیدند

تکاور مرکبش را پی بریدند

دوم چون مرکبت را پی بریدند

وزان بر خاطرت گردی ندیدند