بگفت آنم که چون روی تو دیدم

تو را از جمله عالم برگزیدم

سرش بنهاده بر بالین ندیدم

خویش از صفحه نسرین نچیدم

چو این گفتن از آن دانا شنیدم

ز شادی خویشتن را وا ندیدم

که این ره کامدم جایی رسیدم

که مثلش در همه عالم ندیدم

هر آن نقشی کز آن گیسو کشیدم

نه در چین بلکه در ماچین ندیدم

بگفتا آنکه وصفش می شنیدم

نمردم تا به چشم خویش دیدم

به خود زان رو از آن محنت گزیدم

که از ایشان بجز محنت ندیدم

که چون رفتم سوی قصرش رسیدم

سخن چون گفتم از وی چون شنیدم

چه محنتها ز بخت بد کشیدم

که تا آخر بدین دولت رسیدم

که اینک سوی شبدیزت رسیدم

غلط بود آنکه خود گردت ندیدم

که هر جانب که روز و شب رسیدم

ندیدم جز رخت در هر چه دیدم

بسا لطفی که من از یار دیدم

به ذوق بزم اول کم رسیدم

به خود می‌گفت این خوابی که دیدم

وزان در جیب محنت سر کشیدم

که شهری پر پری رخسار دیدم

چنین بی‌مهر یاری برگزیدم

که من ز اول نظر کن روی دیدم

به آخر پایهٔ حیرت رسیدم

به گلگونت دوبار این روی دیدم

که تمثالت به آن آیین کشیدم

چو رسم شه بود جوری که دیدم

کشیدن عیب کس نبود کشیدم

لعاب شعله بر کاغذ تنیدم

گهر در رشتهٔ آتش کشیدم

گلشن در رشته فکرت کشیدم

دماغ از نکهت آن مست دیدم

من از دنبال ایشان می دویدم

چو گرد کاروان از پی رسیدم