جدائیرا چو هشتی عین اوئی

نگنجد بین واحد تار موئی

تفرق نیست در وی قدر موئی

کنی گر بی‌تخالف جستجویی

گرت با صوره‌الحق است روئی

محمددان که صورت بند اوئی

بود گر چشم عبرت بین بروئی

کند عبرت ز هر مژگان و موئی

نگردد سیر هیچ از آرزوئی

بهر آنی بود در جستجوئی

هنوز آن مرده دارد جنبجوئی

اگر خیزد تو در کامش فروئی

دلم باشد اسیر خوب رویی

نگاری، شوخ و شنگی، تندخویی

سر من در خم چوگان زلفش

بود سرگشته تر گویی ز گویی

چو یاد آید مرا محراب ابروش

[...]

اناالحق یا هوالحق هر چه گوئی

بگو بی پرده میدانم که اوئی

چو اندر ظرف تحدیدی سبوئی

اگر فانی شدی در بحر اوئی

دل من بی قرار آرزوئی

درون سینهٔ من های و هوئی

سخن ای همنشین از من چه خواهی

که من با خویش دارم گفتگوئی

حرم از دیر گیرد رنگ و بوئی

بت ما پیرک ژولیده موئی

نیابی در بر ما تیره بختان

دلی روشن ز نور آرزوئی

ز شوق آموختم آن های و هوئی

که از سنگی گشاید آب جوئی

همین یک آرزو دارم که جاوید

ز عشق تو بگیرد رنگ و بوئی

برو گم شو عجب بی‌چشم و رویی

چه رو داری که با من همچو گویی

به این وصف از چنین ملت چه جویی؟

به این یک مشت پرعلت چه گویی؟

شنیدم یاوه‌گویی هرزه‌پویی

گدایی، سفله‌ای، بی‌آبرویی

کبابم کرده داغ لاله روئی

که برد از لالۀ حمراء نکوئی

به ایمانی ره بیگانه جویی

رها کن تا کی این بی‌آبرویی

چو دردش گوبی و درمان نگویی

یقین می‌دان تو عزرائیل اویی

رفیق ار داری او را زشت گویی

به‌تو خشم آورد زین زشت‌خویی

بزشتی کرد تسخر عیب‌جوئی

که از خوبی نداری آبروئی