اگر نه ز آهن و سنگ است رویم

وفا از سنگ و آهن چند جویم‌؟

به نازی روم را در جستجویم

به بویی باختن در گفتگویم

مرا پرسی که چونی زارزویم

چو میدانی و می‌پرسی چه گویم

ز تو بی‌روزی‌ام خوانند و گویم

مرا آن به که من بهروز اویم

ز هر زاغی به جز چشمی نجویم

به هر زیفی جز احسنتی نگویم

چنین گفت او که حرفی با که گویم

چو مردم نیست پاسخ از که جویم

بجز حق هیچ دانی، زان چه جویم

گرانی گفت نکنم زان چه گویم

چو او می‌بیندم روشن چه گویم

چو او به داند از من من چه جویم

سیُم چون جای تیغِ کوه جویم

ز تیغ کوه آن با تو بگویم

چوآن بت را تو داری من چه جویم

چو او با تست من ترک که گویم

رسن در گردنم بند و برویم

درافکن پس بکش بر چار سویم

ازین غم آنچه می‌آید برویم

همه ناشسته رویان را بشویم

ز بلبل نامه بیتی چند گویم

چو آب رفته باز آمد به جویم

به بلبل گفت بشنو تا چه گویم

حدیثی خوش گذشته باز جویم

در آن وحدت چرا پیوند جویم

تویی مطلوب و طالب چند گویم

فرو می‌کرد از غم خون برویم

ندانم این سخن‌ها چون بگویم

اگر بودی ازآنجا رنگ و بویم

نبودی رنگ و بوی گفت و گویم

چرا شرمت نمیآید ز رویم

که گویی تا ببرّد شاه مویم

بسستی چون همی بینی چو مویم

بسختی چند گویی پیش رویم

مشو در تاب از جسم چو مویم

مشو در خط ز کین من چو رویم