همی گفت وای من زین بخت وارون

که گویی هست با جان منش خون

ز باران آب گیتی گشت میگون

به عنبر خاک هامون گشت معجون

بیا تا چشم من بینی چو جیحون

جهان از هر دو جیحونم پر از خون

بیا تا مهر من بینی بر افزون

شده چون حسنت از اندازه بیرون

نیامد ماه چرخ از ابر بیرون

ز بیم آنکه بر رویش چکد خون

گذشته نامهٔ نامش ز جیحون

رسیده رایت رایش به گردون

چو عیسی همچو طفل روزافزون

چو موسی کید کفر و دشمن دون

اگر دستم رسد بر چرخ گردون

از او پرسم که این چون است و آن چون

یکی را می‌دهی صد ناز و نعمت

یکی را نان جو آلوده در خون

دلا چونی دلا چونی دلا چون

همه خونی همه خونی همه خون

ز بهر لیلی سیمین عذاری

چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون

درآمد موکب عید همایون

که بر صاحب مبارک باد و میمون

سپهر مجد مجدالدین که شاهان

ز مجدش ملک را کردند قانون

عدو بندی که کلکش در دهاده

[...]

نه خورشید جهان کاین چشمهٔ خون

بدین کار است گردان گرد گردون

نمد زینم نگردد خشک از این خون

بَترزینم تبر‌زین چون بود چون‌‌!

بباید ساختن با سختی اکنون

که داند کار فردا چون بود چون

در اندیشه که لعبت‌باز گردون

چه بازی آردش زان پرده بیرون

و گر بی‌میل شد پستان گردون

چرا بخشد ترا شیر و مرا خون‌؟

به فالی چون رخ شیرین همایون

شهنشه سوی صحرا رفت بیرون

چنان بر ساختی الحان موزون

که زُهره چرخ می‌زد گرد گردون

گر آن گنج آید از ویرانه بیرون

به تاجش بر نهم چون در مکنون

همیلا و سمن‌ترک و همایون

ز حنا دست‌ها را کرده گلگون

ز هفت اختر چنین آورد بیرون

که در چندین قران از دور گردون