چنان بیهوش گشت و سرنگون شد

که از شادی ندانست او که چون شد

همه روی زمین دریای خون شد

فلک بروی چو طشتی سرنگون شد

شبی فرّخ بر خسرو درون شد

مگر آن شب بتزویر و فسون شد

چگویم من که گل زین حال چون شد

در آتش اوفتاد و غرق خون شد

عمل با علم و با اخلاص چون شد

ز نورش زهرهٔ شیطان بخون شد

اگر شیخ تو زین عالم برون شد

ترا ناگفته احوالت که چون شد

ز چار و پنج و شش آنجا برون شد

همه کون و مکان را رهنمون شد

دم حق زد کسی کز خود برون شد

حقیقت این دم او را رهنمون شد

میی کان هر که خورد از خود برون شد

اگر عاقل بود عین جنون شد

هر آنکس را که دنیا شد زبون شد

چو عیسی بر فلک بر گو که چون شد

بدروازه رسید ودر درون شد

بتقدیر خدا او خود زبون شد

هر آنکو در چنین چاهی درون شد

بچاه هستی خود سرنگون شد

نمانده عقل و عشقت رهنمون شد

از آن جان و دلت دریای خون شد

عنان عقل از دستم برون شد

چو دریا این دلم پر موج خون شد

سوی دنیا نظر کرد و برون شد

مر او را جبرئیلش رهنمون شد

چو هر پاره از او سوئی برون شد

چنین گشت و چنان و چند و چون شد

حقیقت فاش گشت و جان برون شد

دلم ذرّات کل را رهنمون شد

مرا ابلیس اینجا رهنمون شد

دلم از خویشتن کلّی برون شد

عجائب حیرتم در دل فزون شد

ولیکن عشق با من رهنمون شد

ز قرآن او حقیقت رهنمون شد

ز شوق عشق در دریای خون شد