بدو در، انده از شادی فزونست

دل دانا به دست او زبونست

تو خود دانی که ویس امروز چونست

به خوبی از همه خوبان فزونست

نژاد خویشتن دانی که چونست

به هنگام بلندی سرنگونست

نگر تا زاری اندر نامه چونست

که بر عنوان او دریای خونست

دروغست آنکه جان در تن ز خونست

مرا خون نیست جانم مانده چونست

نگویی حال آن بیچاره چونست

که بی من در میان موج خونست

چو روزم پاک چون شب تیره گونست

شبم از تیرگی بنگر که چونست

خبر دارید کان دلبد چونست

کمست امروز مهرش یا فزونست

شیرَمردی بدم دلم چه دونست

اجل قصدم کره و شیر ژیونست

ز مو شیر ژیان پرهیز می‌کرد

تنم وا مرگ جنگیدن ندونست

مرا دانی که بی‌تو حال چونست

به هر مژگان هزاران قطره خونست

تنم در بند هجر تو اسیرست

دلم در دست عشق تو زبونست

غم عشق تو در جان هیچ کم نیست

[...]

به آه عنبر‌ینم بین که چون‌ست

که عقد عنبرینه‌ام پر ز خون‌ست

غمش را کز شکیبایی فزون‌ست

من غمخواره می‌دانم که چون‌ست

جگر در تاب و دل در موج خونست

گر آری رحمتی وقتش کنونست

بدانجان کز چنین صد جان فزونست

که جانم بی‌تو در غرقاب خونست

حسابی را کزین گنبد برونست

جز ایزد کس نمی‌داند که چونست

مبین کاتشگهی را رهنمونست

عبارت بین که طلق اندود خونست

یکی دیگر بداد و گفت چونست

چنین گفت او که این یک هم فزونست

هزاران زهره و دل آب و خونست

که تا بیرون شود این کار چونست

چو قدر روی می‌بینی که چونست

چرا مَنلت بپای سرنگونست

کسی کو در میان خاک و خونست

چرا سر می‌کشد چون سرنگونست