دلی کامد ز عشق دوست در جوش

بماند تا قیامت مست و مدهوش

ز بسیاری که یاد آرد ز معشوق

کند یکبارگی خود را فراموش

بر امّید وصال دوست هر دم

[...]

وگر کم از زنانی سر فرو پوش

کم از حیزی نهٔ این قصّه بنیوش

چنین گفت آنگهی یوسف که خاموش

که خون من ازین غم می‌زند جوش

کجا تاب آورد این جان پر جوش

که با این سلطنت گردد هم آغوش

وگر کرده بود بر دل فراموش

وگر از غیرت آید خونش در جوش

بیک دُردی که در آخر کند نوش

کجا آن صافها گردد فراموش

رضا ده صبر کن بنشین و مخروش

چه سودا می‌پزی مستیز و کم جوش

بدو گفتا نداری ذرّهٔ هوش

که شد دو حرفِ پیشینت فراموش

ولیکن غم مخور دو حرف بنیوش

که به از آبِ حیوان گر کنی نوش

چنین گفت ای عجب آن پیرِ مدهوش

که هرگز نکنم آن لذّت فراموش

اگر خونت زند از قهر او جوش

مکن هرگز بلطف او را فراموش

اگر شاه جهان بودی وفا کوش

شهستی نه غلامش حلقه در گوش

اگر عاشق توئی چندین مزن جوش

تو می‌باید که باشی حلقه در گوش

در آن موضع که عقل آنجاست مدهوش

اگر کوهست گردد عِهنِ منفوش

چو پُر خون اوفتاد این دیگ پُر جوش

مزن انگشت در وی سر فرو پوش

غلم آنجایگه می‌بود خاموش

دلش آمد ز شوق بصره در جوش

ز بس کان شب بشادی کرد می‌نوش

وجودش بر دل او شد فراموش

ز سهمش آب دریاها پر از جوش

شدی چون آتش اندر سنگ خاموش

ظفر می‌شد ز یک سو حلقه در گوش

ز یک سو فتح و نصرة دوش بر دوش

چوخواهی گشت همچون کوه خاموش

کفی بر لب چو دریائی مزن جوش