چو شاه روم بود آن روی نیکوش

دو زلفش پیش او چون دوسیه پوش

کنون سوگند و پیمان را بفرموش

بجا آور وفا در راستی کوش

که شهرو راه مینو را مفرموش

سخنهایم به گوش دلت بنیوش

ز بس نعمت چو مستان گشت بیهوش

پسر را کرد و دختر را فراموش

گرفته زاتش دل مغز سر جوش

هم از تن دل رمیده هم ز سر هوش

ز بس اندیشه همچون مست بیهوش

جهان از یاد او گشته فراموش

هنوزش بود سیمین دو بناگوش

نگشته سیمش از سنبل سیه پوش

بدین گفتار نغز و لابه چون نوش

به مغز بیهشان باز آوری هوش

به جان که گرآید مرا هوش

بود چون زندگانی بر دلم نوش

چو پیش ویس شد بنشست خاموش

دل از تیمار و اندیشه پر از جوش

همانا زخم من کردی فراموش

که از جانت خود برد از تنت هوش

مرا گفتی مگر کردی فراموش

که زخمم چون ببرد از جان توهوش

کنون کز مهر دارم حلقه در گوش

هر آن چیزی که او را خوش مرا نوش

بیفگندند بار فرقت از دوش

ز می دادند کشت عشق را نوش

شکسته گوشوارش پاک در گوش

ابی زیور بمانده روی نیکوش

شهنشه مست بود از باده بیهوش

گسسته آگهی و رفته نیروش

نگارینی که با آن روی نیکوش

شود ویسه ز یاد تو فراموش

نگیرم جز تو یاری را در آغوش

کنم آن را که دیدستم فراموش

ترا کردست دایه سخت بیهوش

نیاری سوی پند دیگران گوش

همانا کردی آن تلخی فراموش

که بودی از هوا بی صبر و بی هوش