برو ای دل چو دیگی چند جوشی‌‌؟

نهنبن ساز خود را از خموشی

بگویم با تو گر نیکو نیوشی

یکی کم گفتن‌ست و نُه خموشی

اگر عیبی بود، گر عیب پوشی

چو تحسین نکنیم باری خموشی

بدانسان در دلش افتاد جوشی

که پیدا شد زهرمویش خروشی

بشرط آنکه چون رازم نیوشی

نگهداری سخن، رازم بپوشی

برو بریخ نویس این گرم کوشی

ز سردی چون فقع تا چند جوشی

برآورد از جهان بانگ خروشی

ز خلقش در جهان افتاد جوشی

لباس لطف در معنی تو پوشی

نه یک تن با همه گیتی تو کوشی

تو ای دل چند گویی چند جوشی

ترا آمد کنون وقت خموشی

ز عشق مرتضی گر در خروشی

ز دستش شربت کوثر بنوشی

تو ستّاری و سرّ جمله پوشی

حقیقت عذر موری مینیوشی

از آن میگردمی شیخا بنوشی

تو این نه خرقه ازرق بپوشی

ز دست ساقی ار جامی بنوشی

زمانی تن زن آنجا درخموشی

نظاره کن در اینجا گر خموشی

بگو تا چند در هر گونه جوشی

تو زانجام ارْدمی ز آنجا بنوشی

عیان جملگی باشی خموشی

اگر داری تو طاقت جام نوشی

ضرورت صبر کن اندر خموشی

بدان این راز وانگه کن خموشی

سزد این پند اگر از من نیوشی

وصالم حاصل است اندر خموشی

خموشی پیشه کن گر می بنوشی

ایا صدری که در بازار دانش

کند کلک تو دایم در فروشی

مکن سستی چنین در کار داعی

چه خواهد کرد با این سخت کوشی

جوابش باز ده تا من نگویم

[...]

بسی کوشیدم اندر پرده پوشی

که پوشم ناله‌ها را در خموشی