چو درمانم، به کار آرم صبوری

ولی صبرم نباشد وقت دوری

از آن پژمرده شد گلبرگ سوری

که در طفلی ز مسکن جست دوری

که را طاقت بود بر درد دوری

که یارد کرد در آتش صبوری

تویی نزدیکتر بر من ز جانم

ز جان هرگز کسی جستست دوری

تنم را قوّتی و روح را قوت

[...]

فراقی کافتد از دوران ضروری

به از وصلی بدین تلخی و شوری

چو خواهد خاطر معشوق دوری

کند بر محنت هجران صبوری

مکن در کار زن چندان صبوری

که افتد رخنه در سد غیوری

نباشد بیش ازینم تاب دوری

نجویم دوری الا از صبوری

سرآمد ظلمت کوری و دوری

برآدم نیر «الشیب نوری »

نباشد باد را بر پشه زوری

ندارد هیچ کس آزار موری

نه پر نزدیک ازو گویم نه دوری

به او با سر برم خیر الاموری

چو شد روزش به شب زان داغ دوری

ببردش دزد شب، نقد صبوری

تو گرچه با منی واندر حضوری

ز نزدیکی که هستی دور دوری

هر آن کو ره نبیند هست کوری

مکن تا می توان آزار موری

به سختی بردن ایام دوری

به تلخی بردن شام صبوری

اگر عاشق گهی بهر صبوری

بود در پرده عصمت ضروری

بیا ای سیل اشک ناصبوری

میان ما و او مگذار دوری

نبود آگه که شرح درد دوری

بلای روزگار ناصبوری

به دل دردیست از اندوه دوری

که با آن درد نتوانم صبوری

چه میشد گر در این ایام دوری

که بودم در مقام ناصبوری

در آمد در بهشت بی‌قصوری

در او از هر طرف در جلوه حوری