وگر تیری زدی بی هیچ زوری

قلم کردی ز پیکان پای موری

بگل نزدیک شد در رنج دوری

که برخیزد ز دست ناصبوری

چو هرمز مینیافت از خود صبوری

هزاران رنج یافت از درد دوری

دلش در نفرتی دید ونفوری

وزو نزد یکیی جستن چو دوری

مرا در آتش سوزان صبوری

بسی خوشتر که یک دم از تو دوری

نیم کافر نجویم از تو دوری

که کفرست از تو یک ساعت صبوری

کمر بر بسته میگردم چو موری

که تا پیش تو بازآیم بزوری

دل شه جوش زد ازناصبوری

که بود از دیرگاهش درد دوری

فرو بارید اشک از درد دوری

نه دل ماندش نه عقل ونی صبوری

چو قیصر دید خسرو را ز دوری

بدو نزدیک شد چون ناصبوری

وگر یک نیزه آرد بر تو زوری

که گر پیلی بخاک افتی چو موری

کنون جان میدهم از ناصبوری

که جان دادن بسی به کز تو دوری

اگر ره بردی و از وی تو دوری

بمعنی و حقیقت در حضوری

بود نزدیک او اما تو دوری

نمی‌بینی به چشم دل چه کوری

که بنهد ماورای عقل طوری

کند بر حال خو زین گفته جوری

مجو از پیر خود زنهار دوری

تو میکن دایماً با او صبوری

در این آیینه منصور است نوری

در این آیت به بین عین حضوری

هر آیینه تو در منصور نوری

حقیقت بیشکی ذوق حضوری

ره از تو روشن است و چون تو نوری

درون جملگی دایم حضوری

دگر اهل معانی را حضوری

بده تا طاعتش باشد چو نوری