چو نزدیکم همی ترسم ز دوری

چو دورم نیست بر دردم صبوری

ترا گفتم بجا آور صبوری

که نزدیکی بود فرجام دوری

نباشد هیچ مردی چون صبوری

بخاصه روز هجر و وقت دوری

نباشد هیچ عاشق را صبوری

نخاصه روز هجر و گاه دوری

بر آزارش همی کردم صبوری

کنون صبرم بود آزار دوری

تو گویی آتشست این درد دوری

که خود چیزی نسوزد جز صبوری

نگارا گرچه از پیشم تو دوری

سرم را چشم و چشمم را تو نوری

مترس از من که من هنگام دوری

کنم بر درد نادیدن صبوری

مرا هرگز مبادا از تو دوری

ترا هرگز مباد از من صبوری

برو راما و دل خوش کن به دوری

برین آتش فشان آب صبوری

براهم تو بهشتی هم تو حوری

که جوید در جهان زین هر دو دوری

ز جنس مردمان مشمار خود را

گرت یزدان زری دادست و زوری

هنر باید چه روباهی چه شیری

خرد باید چه قارونی چه عوری

ز خشم غالب و از حرص با برگ

[...]

دهانی کرده بر تنگیش زوری

چو خوزستانی اندر چشم موری

صبوری کرد با غم‌های دوری

هم آخر شادمان شد زان صبوری

نه صبر آنکه دارد برگ دوری

نه برگ آن که سازد با صبوری

غلام من برد او را بزوری

ازان شومی شد او مفلوج و کوری

بچشم خرد منگر سوی موری

که او را نیز در دل هست شوری

چو حیدر در شجاعت شیر زوری

که دیدی بسته بر فتراک موری

چو نام حقّ ازو بشنود نوری

به پیش او دوید از ناصبوری

اگر تو بر فلک بهرامِ زوری

بروز واپسین بهرامِ گوری