کسی کافتاد چون خاک اندرین ده

به بادش ده که خاک راه ازو به

بیا و دست خود بر دست من نه

بگیر این رشته و ان گوهر بمن ده

فتاده بالها در هم کشید

ورق برهم زده گشته جریده

دلا، پروانه وش در عشق جان ده

که این مرگ از حیات جاودان به

قدم در مجمع اهل صفا نه

برای خویشتن جانی صفا ده

بسان رحل مصحف برکفم نه

لب خندان چو رحل مصحفم ده

چنین می‌گوید آن از کار آگه

چو با ناظر بشد منظور همره

دلم را داغ عشقی بر جبین نه

زبانم را بیانی آتشین ده

به آن از زلف طوق بندگی نه

به این از لب شراب زندگی ده

جامی که نامه ی عملش را نیامده

عنوان بغیر مظلمه، مضمون بجز گناه

موی سیاه را به هوس می کند سفید

روی سفید را به گنه می کند سیاه

حالش تب ندامت و آه و خجالت است

هرگز مباد حال کسی این چنین تباه

خضر خواهد برد گر جان ازین ره

برو از دور خندد کبک قهقه

به وصفش قطع باید کرد دم را

ز حرفش پای می‌لغزد قلم راه

به داغ تازهٔ من مرهمی نه

اگر دانی، نشان او به من ده

ز مژگانش چکد خونم نظاره

سر دار است سرهای فتاده

ز هر وصفی که گویم، نام او به

چراغ دیده ی ادراک واله

زمستان بگذرد سرما سر آید

نارنج و بنفشه بر طبق نه

سرش گویند بیرون شد از آن جا

سگی ناگه رسیدش از گذرگاه

گناهم این که مو تَد دوست دیرم

هر آنکت دوست دیره حالش اینه