پدر چون شد بایوان الهی

پسر بنشست در دیوان شاهی

برو شد روشن از مه تا بماهی

بدو شد کشف اسرار الهی

چو دائم محو باشی در الهی

ز تو خواهند امّا تو نخواهی

بساز این کیمیاگر مردِ راهی

که جان را کیمیائیست از الهی

نمی‌دانم نمی‌دانم الهی

تو دانی و تو دانی تا چه خواهی

چو میدانی که من هیچم الهی

ز هیچی این همه پس می چه خواهی

ز من بر من بسی آمد تباهی

الهی نَجِّنی منّی الهی

کسی باشد سزای قرب شاهی

که باشد لائق فر الهی

زهی آیت که بنمایی چو خواهی

ز یک یک ذره خورشید الهی

مجانس گوی راز پادشاهی

معما دان اسرار الهی

زهی مستحضر سر الهی

بتو مستظهر از مه تا به ماهی

زهی دریای پر در الهی

که ننشیند برو گرد تباهی

که با حق مهتر دین گفت الهی

بمن بنمای اشیا را کماهی

رسید آن پیر را سرّ الهی

که مردی ز آنِ ما گر دید خواهی

مگر می‌کرد درویشی نگاهی

درین دریای پر دُر الهی

کس آگه نیست از سر الهی

اسیرانیم از مه تا به ماهی

مشو نومید از فضل الهی

مده بر فضل ما بخل گواهی

چو فضلت هست بی علّت الهی

بجرم علّتی از من چه خواهی

که بنگر قاب قوسین الهی

مثال بندگی و پادشاهی

رخ او بود خورشید الهی

شبی تاریک، مویش از سیاهی