که تا مأمون بداند کان پری چهر

قدم چون می‌زند با شاه در مهر

مگر یک روز آن زن از سر قهر

طعامی بُرد شه را کرده پر زهر

ز مشتی گاو ناپرداختهٔ دهر

بکش انگشت از بزغاله زهر

که داند تا چه شربتهای پر زهر

به کام ما فرود آمد ازین قهر

چو سوی ده شد آن بیچاره از قهر

ز نادانی بروتی زد فرا شهر

رسانم هر دو را چون ماه با مهر

نشانم مهر و مه را چهر بر چهر

بیاران گفت خوردم بی گمان زهر

بزودی رفت میباید ازین شهر

وگر بر مهر بگشاید ره چهر

زمین بوسند پیش او مه و مهر

بیا برگو که انسان کیست در دهر

که باشد در معانی باب آن شهر

بهر عصری ظهوری کرد در دهر

گهی باشد به صحرا گاه در شهر

چرا غم میخوری ای شیخ در دهر

تو لطف یار بین وبگذر از قهر

به تنهائی کنم اینکار در دهر

که بعد از من بگویند در همه شهر

اگر داری ز بهر این فلک نهر

فلک اعظم شناس و گرد شش قهر

کتاب جوهر الذاتست و مظهر

بود در پیش دانای مطّهر

حکیمان گرچه بسیارند در دهر

کجا تریاک دانند کرد مر زهر

بلا چون انبیا کش اندر این دهر

حقیقت چون عسل کن نوش این زهر

یکی خواهید شد در سرّ جوهر

ز باطن آنگهی آئید ظاهر

سوم عثمان، دو صبح صدق را مهر

که گشت از مهر قرآن روشنش چهر

رساند از کف خود جمله را بهر

کز آن پروردهٔ راحت شود دهر

خطاب این کتاب عاشقی بهر

«دول رانی خضر خان» ماند در دهر