شنوده از عروسی هر سخن را

از آن ماتم گرفته سروبن را

برای کار آنسرو چمن را

بخواند او فیلسوف رایزن را

که گر با گل بگویم این سخن را

در آویزد بگیسو خویشتن را

ز خواب خوش برانگیخت آن دو تن را

مه رخشنده و سرو چمن را

پری گویی ربودست این دو تن را

کجا آخر توان گفت این سخن را

گرامی داشتم آن شوم زن را

بپروردم بلای خویشتن را

نخواهم گفت راز خویشتن را

ولی وقتی که وقت آید سخن را

بآخر چون غلامان خویشتن را

یکی کرد آن دو زلف پرشکن را

بزرگان چون شنیدند این سخن را

شفاعت خواستند آن سرو بن را

بمویی دل ده این بیخویشتن را

که قوّت باشد از مویی رسن را

فگند القصّه فرّخ آن رسن را

ببالا برکشید او شصت تن را

به سپاهان فرستاد آندو تن را

بدیشان داد ملک و انجمن را

برون گیر از سخن راز کهن را

زبور پارسی خوان این سخن را

اگر بر طرز او گوئی سخن را

دو صد طعنه زند درّ عدن را

بجان ودل شنو ا زمن سخن را

بجو از اصل اصل خویشتن را

اگر فضلی شناسی خویشتن را

بود بر تو فضیلت اهر من را

بخود گر زانکه داری نیک ظن را

همان قدری شناسی خویشتن را

ازین معنی نهم بر هم دهن را

ز نوعی دیگر آغازم سخن را

چه گویم مدح میر دین حسن را

دگربار آن حسین پاک تن را