نمود آن زن بدیشان خویشتن را

که شاهی چون بود شایسته زن را

برای حکم او بنهاد تن را

بسی تیمارداری کرد زن را

بدید از دور شوی خویشتن را

ز شادی سجده آمد کار زن را

تو کم باشی ز سگ بشنو سخن را

گر از سگ بیش دانی خویشتن را

بجای آورد آداب و سُنن را

نکو بنمود الحق خویشتن را

اگر تو مرد آئی این سخن را

تو باشی همنشین آن سرو بن را

خطابی آمد آن بی‌خویشتن را

که کرباست دهم اما کفن را

یکی زن بود پوشیده کفن را

چو شه زاده بدید از دور زن را

کنون بنشان بهم ما هر دو تن را

کزان نبوَد خبر یک مرد و زن را

فرو بُردست گوری خویشتن را

فرو آویخته آنجا کفن را

ز کاف و نون تو کردی کَون کَون را

جهان و جان تودادی اِنس و جان را

بگوش هوش بشنو این سخن را

فدای این سخن کن جان و تن را

چو می‌شویی بآب تلخ تن را

بشوی از اشگ شور خود کفن را

چه درمان بود آن گرگ کهن را؟

که درمان نیست درد این سخن را

گرامی دار پیرانِ کهن را

که در پیری بدانی این سخن را

خوشی در سلک کش دُر سخن را

بمعنی نو کن این جان کهن را

نه بتوان گفت با کس این سخن را

نه نتوان خواستن آن سرو بن را

دلش بگذاشت چون مرغی وطن را

که دید آن مرغ جان خویشتن را

ز سر درجلوه ده نوع سخن را

که در رشک افگنی چرخ کهن را

چو گل از دایه بشنود این سخن را

چو مه رخ برفروخت آن سرو بن را