دل مجنون شد از بیدش تسلی

که دارد بید مجنون، حسن لیلی

ز رایش پرتوی نور تجلّی

ز لطفش آرزو را صد تسلّی

در آبش عکس مه کرده تجلی

چو در آئینه عکس روی لیلی

نماید عندلیبان را تسلّی

به رنگارنک گلهای تجلّی

وصالت می کند دل را تسلی

بود مهر لب موسی، تجلی

صفای سینه اش صاف تجلّی

بر و دوشش دل و جان را تسلّی

نه مامورم به خدمت های کلی

شود بر خاطر پاکت تسلی

کند هم نور حق در تو تجلی

ببینی بی جهت حق را تعالی

یکی از بهرت تسکین و تسلی

ترا سازم بیان سر تجلی

پیاپی بعد برق آید تجلی

دهد دل را بهر نوری تسلی

که بنویسند از بهرت سجلی

فلانکس مرد و پیدا شد محلی

کند عبدالمعز را در تولی

حق از اسم معز بر دل تجلی

کند این اسم بر عبدی تجلی

که عالم باید از لطفش تسلی

کند این اسم بر هر کس تجلی

جهان یابد بحفظ او تسلی

بعبدالمحیی ار داری تولی

کند با اسم محیی حق تجلی

کند پس در حقیقت حق تعالی

بقیومیتش بر جان تجلی

بود آن از تخلی یا تجلی

تو را یابد دل از هر یک تسلی

کند ذات‌الاحد بروی تجلی

بفتح ذات یابد دل تسلی

بسالک مطلق از اول تجلی

بود ظاهر فروغ نفس کلی

بده از لائمه دل را تسلی

که آن نوریست فوری در تجلی