الا با آن تجلییی که از حق

باسم نور بر وی شد محقق

مشارق بالاضافه صبح صادق

تجلیات اسماء راست لایق

خود او را مظهریت باشد از حق

در او دارد تجلی ذات مطلق

صحیح او را ترقی نیست مطلق

سوی ما فوق آن رتبت محقق

زنی پا بر حقوق خلق و خالق

نمائی خویش را کاذب و فاسق

بود این غیب غیر از غیب مطلق

که آن باشد مراد از هستی حق

دگر آن مالک الملکت بود حق

که بر عبدش مجازاتست مطلق

هدایت‌گر که خواهد بهر کس حق

بود امداد کامل شرط مطلق

بخیراتی که باشد بر تو لایق

خلایق جمله باشند از تو سابق

تدانی نیز خوانندش بمطلق

چه هست آنجا دنو خلق از حق

نباشد هیچ تأثیرش بمطلق

در احکام وجوب و وحدت حق

احدیت نیابد تا تحقق

عدالت در تو کی گیرد تعلق‌؟

ز قلبت فیلسوف از سرّ سابق

به نفس ناطقه گردید ناطق

تو می‌گفتی شفیقم بر خلایق

بطبعم صلح کل آمد موافق

تو را کی یابد این معنی تحقق

بوقتی کز کسان بری تعلق

نه خدمت خواهی از وی نی تملق

نه تعریف و دعا و نی ترفق

بود یعنی وجود ظاهر حق

بصورتهای اکوانی محقق

بود او واسطه بر خلق از حق

که نسبت بر دو سو دارد محقق

ز آثار وجودی شاه مطلق

بگفتا «من رآنی قدرأی الحق»

از این حیثش توان دانست مطلق

نه بر قیدی مقید هستی حق