چنین گویند با آن کس که گفته

نباشد اعتمادی بر شنفته

گزیدی لب گهی از خود نهفته

شکستی رنگ و رویش رفته رفته

روان شد چون گلستان شکفته

به دامن گرد حسن از راه رفته

به زخم از خرمی مرهم گرفته

غم و شادی چو گل در هم شکفته

چو گل خوشبوی و خوشروی و شکفته

متاع صبر عاشق پاک رفته

شنیدم باغبان از وی شنفته

که گفته این حدیث و راست گفته

به خاک آن سرو را دیدم چو خفته

قضا می گفت در گوشم نهفته

تبسم بر لبش راز نهفته

ز رویش گل کند رنگ شکفته

غرض در شهر شد آن راز گفته

علم زد آتش در دل نهفته

ز کار عشق آن ماه دو هفته

ز سلطان باز پرسد رفته رفته

شکار کبک و آهو روز رفته

کشیک چی بوده شب را هم نخفته

هر آن شه زاده یک خدمت گرفته

چو پروین گرد آن ماه دو هفته

امیرزاده به نزد شاه رفته

نیاید او به خوی این ماه و هفته

زعدلت بره پیش گرگ خفته

که را یارا که حرف جبر گفته؟

ز عدل او غنم با شیر خفته

که را قدرت که حرف جبر گفته؟

هر آن رازیست ماند از وی نهفته

هر آن حرفی که هست او جمله گفته

ز دانایان اسرار نهفته

نشد این گوهر ناسفته سفته

کُسی چون غنچه دیدم نو شکفته

گلی چون نرگس اما نیم خفته