مگر می‌رفت روزی بوعلی خوش

میان بادیه تنها چو آتش

یکی گفتش که هست این ده دهی خوش

زبان بگشاد یحیی همچو آتش

عروسی این چنین جشنی چنین خوش

چنین جمعی همه زیبا و دلکش

یکی آتش ازان حمّام ناخوش

دگر آتش ازان شعر چو آتش

مبادا بی وصالت روز ما خوش

که از هجران تو باشم بر آتش

مثالی نیز پروانه ست و آتش

که نارد تاب آتش جان دهد خوش

ببین آخر که آن پروانه خوش

چگونه می‌زند خود را بر آتش

چو رویی دید نامعلوم و ناخوش

از آن زشتی دویدش بر سر آتش

چو در گلخن فتاد آن طوطی‌ِ خوَش

ز گلخن بر پرید و شد چو آتش

گر اینجا سرخ رویی آیدت خوش

دمیدن بایدت چون زرگر آتش

تو بوتیمار با آبی در آتش

بخور تو اینچ داری این زمان خوش

چو زین بوی خوشم دل هست ناخوش

مزن از آب گل جانم در آتش

بمانده در عجب حالی مشوش

ز دست دل دلی در دست آتش

چو بود او روز اوّل در فروغش

در آخر سوی او آمد رجوعش

بدانایی زر افشاند چو آتش

چگونه آتشی، چون آب زر خوش

چو سال هرمز آمد برده و شش

رخش برنه جهان بفروخت آتش

بمانده در عجب حالی مشوّش

ز دست دل دلی در دست آتش

چو آن پروانه اندر پیش آتش

میان سوختن جان میدهد خوش

بیندازید گرد حوض مفرش

که دارم سینهیی چون حوض آتش

نگاهت داشتم از آب و آتش

که تا گشتی چنین رعنا و سرکش