براندازی حجاب باد و آتش

زبون گردانی اینجا نفس سرکش

خلایق هر که بودی صورتی خَوش

جمال حُسن او بودیش دلکش

اگر خواهی ببخشی مر مرا بخش

که ذات پاک تو نیکست در نقش

نبُد آب و نبُد خاک و نه آتش

نه باد تند الّا روح مهوش

ببرد از مکر پرّ حُسن طاوس

بیفکندت بیکره نام وناموش

بلای قرب ابراهیم از آتش

بدید و خوش در او خفتید خوشخوش

نفخت فیه مِنْ روحَست گفتش

کسی این راز او داند شنفتنش

از آن می مست شو اسرار بشناس

نمود نقش خود کن دید نقاش

ترا پندار میسوزد بآتش

که سرگردان شدی از طبع ناخوش

از این دوزخ سوی جنّت شوی خوش

نشین تا رستگار آئی ز آتش

مثال خاکدان پر ز آتش

چرا بنشستی اندر وی چنین خوش

تو با جان مرهمی کن ای دل خوش

که تا بیرون شوی از عین آتش

کن اینجا همچو مردان جام درکش

برافکن چار و پنج اینجا تو با شش

خراباتی شو و جامی تو درکش

برون آ این زمان از آب و آتش

نمیبینی اگر بینی یقینش

یکی بینی حقیقت کرده بیشش

خراباتی شو و مستانه درکش

شراب شوق پی چار و سه و شش

تو درخوابی بمرده فارغ و خوش

میان خاکی و آبی و آتش

چو گفتارست هم از باد و آتش

گهی درناخوشی گاهی بود خویش

بسوزانند اینجاگه به آتش

بسوزم من ز ذوق خویشتن خَوش

چنانم در تجلّی فارغ و خوش

که گه آبی شوم من گاه گه آتش