در آتشگه مجاور گشت و بنشست

دل پاکیزه با یزدان بپیوست

شبی از دادگر پوزش همی جست

همه شب رخ به خون دل همی شست

چه خوش عیش و چه خرم روزگار است

که دولت عالی و دین استوار است

سخا را نو شکفته بوستان است

امل را نو دمیده مرغزار است

هنر در مد و دانش در زیادت

[...]

کفایت را ستوده اختیار است

شهامت را گزیده افتخار است

عمید ملک منصور سعید آنک

محلش نور چشم کارزار است

وزیر اصلی که از اصل وزارت

[...]

چه . . . یر است این ز . . . یر خر زبر دست

که خر چون دید زو، آنگونه بشکست

خر نر را . . . ون در کردم این . . . یر

به سان ماده خر خوابید در غست

چو . . . ادم ماده خر ار، کره بفکند

[...]

فلک را عهد بس نااستوار است

همه کار جهان ناپایدارست

بیا کس کز پی یک روزه راحت

بمانده روز و شب در انتظارست

هوایی دارد و آبی زمانه

[...]

چو دانستی که معبودی تو را هست

بدار از جست‌وجوی چون و چه، دست

ز سرگردانی توست این که پیوست

به هر نااهل و اهلی می‌زنم دست

گر از دنیا وجوهی نیست در دست

قناعت را سعادت باد! کآن هست

به سلطانی به تاج و تخت پیوست

به جای ارسلان بر تخت بنشست

چنان در کار آن دلدار دل بست

که از تیمار کار خویشتن رست

هزارت مشرف بی‌جامگی هست

به صد افغان کشیده سوی تو دست

نه در شاخی زدم چون دیگران دست

که بر وی جز رطب چیزی توان بست

چرا گشتی درین بی‌غوله پابست؟

چنین نقدِ عراقی بر کفِ دست

به بزم شاهش آوردند پیوست

بسان دستهٔ گل، دست بر دست

چو سال آمد به شش چون سرو می‌رُست

رسوم شش جهت را باز می‌جست

خرابی داشت از کار جهان دست

جهان از دست‌کار این جهان رست

به سر بر زد ز دست خویشتن دست

و زان غم ساعتی از پای ننشست

به طاعت‌خانه شد خسرو کمر بست

نیایش کرد یزدان را و بنشست

قلم‌زنْ چابکی، صورت‌گری چُست

که بی‌کِلک از خیالش نقش می‌رُست