نمک خوردی نمکدان را شکستی

ببین کز جهل در بر عقل بستی

تو چون پیمانِ عهدت می شکستی

چرا با ما نخستین عهد بستی

من از تو نَگسَلَم پیوند و الفت

اگرچه رشتهٔ جانم گسستی

سحرگاهان برون شد مست و مخمور

[...]

بتی چون تو چرا در پرده باشد

مگر از ننگ چون من بت پرستی

قیامت باشد آن ساعت که مستی

برافشاند به روی دوست دستی

تعین مرتفع گردد ز هستی

نماند در نظر بالا و پستی

ز چشمش خاست بیماری و مستی

ز لعلش نیستی بر شکل هستی

مگو در عشق از بالا وپستی

که هشیاریست اینجا عین مستی

ز پندار خودی گر باز رستی

به بزم وحدتی هر جا که هستی

ز پندار خودی گر باز رستی

به بزم وحدتی هر جا که هستی

رهایی ده مرا از قید هستی

از این مستیّ و از این بُت پرستی

دلا! امشب نه بر جای خودستی

کجا رفتی، بگو با کی نشستی؟

دل فایز چو گل در دست خوبان

فتاد و رفت از دستی به دستی

تو تا زلف سیه مرغوله بستی

بهای مشک ماچین را شکستی

ز تیر مژه و شمشیر ابرو

تو کشتی فایز و فارغ نشستی

دگر از عجب و رعنایی و مستی

دگر از فخر و دارائی و هستی

ز اشیاء هر چه را باید ز پستی

دهد رفعت با علی ذات هستی

خود او بشنود گر گفت او الستی

تو پنداری بلی گفتی که مستی

بنزد آنکه او را داده هستی

أنا گوید ز کبر و خودپرستی

شنیدم شد ز مغروری و مستی

ز بر دستی دچار زیردستی

بگفتا آن کسم کز زیردستی

سرم از سنگ بی‌باکی شکستی

از آن اصل طراز ملک هستی

پدید آمد ره یزدان پرستی

خیال توبه کردم دی ز مستی

ولی از توبه نِی از می پرستی

بیا ساقی بده می تا بشویم

ز لوح خودپرستی نقش هستی

مرا درسی که استاد ازل گفت

[...]