ندیدم زان نکوتر داستانی

نماند جز به خرّم بوستانی

گروهی مِی‌ْخوران در بوستانی،

گروهی گُل‌چِنان در گُلسِتانی.

به دو رخ بوستانی گلستانی

میان گلستان شکر ستانی

ادیبان را چنین خوش داستانی

بسی خوشتر ز خرم بوستانی

به فرمانت بگفتم داستانی

ز خوبی چون شکفته بوستانی

ملک فرمود تا هر دل‌ستانی

فرو گوید به نوبت داستانی

چو طفلی گر ببیند بوستانی

در آنجاگه بود خوش دلستانی

مرا بردند در خوش بوستانی

در او قصری به شکل گلستانی

دو گل بودیم خوش در گلستانی

ندیم ما چو بلبل دوستانی

چنین زیبا نگاری دل ستانی

به رعنائی و خوبی داستانی

چنین زیبا نگاری دلستانی

به رعنائی و خوبی داستانی

الا ای سرو ناز بوستانی

به غایت دلفریب و دلستانی

جهان بادت به کام ای سرو آزاد

که تو آرایش این گلستانی

به روی گل بناز ای بلبل مست

[...]

چه دولتمند باشد آستانی

که بوسد پای آنسان دلستانی

چو داده آنماه داد دلستانی

یکایک عاشقان بوستانی

به دستانی سرایم داستانی

کزو هرگوش گردد بوستانی

گل و شبنم به هم در بوستانی

خوش افکندند طرح داستانی