دلم درج است و در وی گوهری تو

کنارم برج و در وی اختری تو

گمان بردم که شاخ شکری تو

بکارم تا شکر بار آوری تو

چه باشد گر به من رحم آوری تو

که نه از دشمنم دشمن‌تری تو

به تو نالم که در دل آذری تو

به تو نالم که بر دل داوری تو

اگر جنگ آوری کیفر بری تو

وگر کاسه زنی کوزه خوری تو

یقین کز شاعرانم نشمری تو

بچشم شاعرانم ننگری تو

وگر نستانی این زر بگذری تو

کجا با من به پُل بیرون بری تو

وگر خواهی کز آتش بگذری تو

بآتش گاهِ دنیا ننگری تو

بهر یک چند بگشائی پری تو

نشینی پس بقصر دیگری تو

چه می‌گویم چو دانم ناظری تو

چه می‌جویم چو دانم حاضری تو

دگر کز شاعرانم نشمری تو

به چشم شاعرانم ننگری تو

اگر سوی دهی ره می‌بُری تو

چرا از مه دهی غافل تری تو

به زیر چنگ خرچنگ اندری تو

از آن هر ساعتی واپس تری تو

چنان باید که فرمانم بری تو

بکوشی تا ز فرمان نگذری تو

چو از چشمت میان خون دری تو

بسی دریای خون با سربری تو

نیی نرگس که بادام تری تو

که جز از پرده بیرون ننگری تو

بفر شاه مردان ره بری تو

شوی واقف ز سر حیدری تو

دگرکز شاعرانم نشمری تو

بچشم شاعرانم ننگری تو

اگر در بندگی فرمان بری تو

برفعت از همه کل بگذری تو

بگویم دمبدم تا رهبری تو

تو پردهٔ راه جانان بنگری تو