به گلشن لشکر بهمن گذر کرد

درخت سبز کار زال زر کرد

زبان بیزبانی را ز سر کرد

به گوش جان دلش بشنید و بر کرد

ز لعلش کاروان قند سر کرد

به همزادان خود لب پر شکر کرد

مه کارآگهان را ناز سر کرد

ز کنج چشم انداز نظر کرد

محبت تیر خود را کارگر کرد

به فرهاد آنچه کرد آن یک نظر کرد

تو گویی از دلی آهی اثر کرد

که شیرین را چنین خونین جگر کرد

یکی را توتی شهد و شکر کرد

یکی را قوت دل خون جگر کرد

بت ساقی قدح از باده پر کرد

هلال جام را از می چو خور کرد

دهانش را ز نقل بوسه پر کرد

ز مژگان هم کنارش پر ز در کرد

عماراتش سر از افلاک بر کرد

زمین یکسر سوی بالا سفر کرد

بسنگش صحبت آتش اثر کرد

که چون آتش سوی بالا سفر کرد

نظر تا سوی این ایوان گذر کرد

زطاق آسمان قطع نظر کرد

ره توصیف آن را هر که سر کرد

سخن دیگر نیارد مختصر کرد

ره عصیان شاهنشاه سر کرد

خس آمد شعله را از خود بتر کرد

برای من زمانه جهد پر کرد

که مرغی این چنین را دانه خور کرد

ز لطفش قطره را در بحر در کرد

محیط آز را پیمانه پر کرد

صبا رفت و گلستان را خبر کرد

که اینک نوبهاری تازه سر کرد

به آب گنگ پیشانیش تر کرد

سبک مرغی دعا را تیز پر کرد

چو رام آن گرد لشکر را نظر کرد

دلش را بر خرد وحشت اثر کرد

چو گلبن را ز درد خود خبر کرد

به گل بیماری نر گس اثر کرد