ز بس شمع و چراغ مجلس افروز

درو پروانه را شب، روز نوروز

به فانوسی که دادش بخت فیروز

ستون دولت از شمع شب افروز

بهار از جنگ دی برگشت فیروز

نوید فتح آورده ست نوروز

نه زلف شب شکستی بر رخ روز

که گیرد آفتاب عالم افروز

ز اقبالش جهان را عید نوروز

به بزم و رزم چون خورشید فیروز

جنک فرمانده آن بوم یکروز

نشسته بر سریر ملک فیروز

رخش خورشید را شمع شب افروز

لبش در خنده صبح عید نوروز

به گرد خویش خواهم گشتن امروز

که می گردم به گرد آن دل افروز

به ماتم داشت مهر گیتی افروز

خسوف ماه و سیاره چهل روز

ز ذوق سیر با یار دل افروز

نمی ماندی چو مه یکجا شب و روز

به کار آفتاب گیتی افروز

بماندم بر زمین تا حال زان روز

یقین شد در دل دیو سیه روز

که از مردن خلاصم نیست امروز

به کام دل به طالع گشت فیروز

به شادی شد جلوسش در همان روز

چو رخسار بتان ماه شب افروز

به مهتابی دریده پرده روز

به صد سختی ز دشت محنت آن روز

برون بردند جان در سه شباروز

به وحش و طیر شد معلو م کامروز

ز دریا می جهد هنونت فیروز

به نزد خور فرستاد آن سیه روز

ز کاکل بند خود لعل شب افروز

اگر کاری کنم وقت شب امروز

شوم در خرمن خصم آتش افروز

مرا تیرت هدف کرده همان روز

که بشکستی به دست رام فیروز

به جنگ صف برون آمد دگر روز

کمر بسته به خون رام فیروز