چو گشت او بالغ و مرد سفر شد

اگر مرد است همراه پدر شد

چو شهوت در میانه کارگر شد

یکی مادر شد آن دیگر پدر شد

ز هر سو دشمنانم را خبر شد

حدیث ما به هر جائی سمر شد

چو خصمان را از این معنی خبر شد

حکایت بعد از این نوع دگر شد

چو خورشید جمالت جلوه گر شد

جهان از جلوه ات با زیب و فر شد

رخت چندان که در انوار افزود

بهر ساعت ظهوری بیشتر شد

عدم را داد جودت نقد هستی

[...]

به دل اندوه او انبوهتر شد

به گردون دودش از اندوه بر شد

به خوبی گل به بستانها سمر شد

ولی از عقد شبنم خوبتر شد

زلیخا را ازان شوری دگر شد

به یوسف میل جانش بیشتر شد

چو آن سرو از گلستانش بدر شد

گلستانش ز زندان تیره تر شد

جمالش را سر و کاری دگر شد

ز عهد بیشتر هم پیشتر شد

چو در شیرین و فرهادم نظر شد

قلم در دست من چون نیشکر شد

هزارش خار غم زان در جگر شد

پری دیوانه بد دیوانه تر شد

چو مستان، مست گشت و بی خبر شد

ز عشقش مست بود او مست تر شد

زمان هجر و ناکامی به سر شد

غمی گر بود از خاطر به در شد

غم پروانه چون از حد بدر شد

ز سوزش شمع را آخر خبر شد

به عین عشق آنکو دیده‌ور شد

همه عیب جهان پیشش هنر شد

کمال عشق در وی کارکر شد

نهال آرزویش بارور شد

اگر بازار خسرو با شکر شد

نمی‌باید تو را خون در جگر شد

حکیم این راز را خود پرده در شد

که رازی کن دو بیرون شد سمر شد

چنان گلشن زحسنش بهره ور شد

که رنگ گل شگفت و تازه تر شد