بهر نقطه چو پرگاری بسر شد

زهر خطّی دلش از خط بدر شد

در آن شب فرّخ از بنگه بدر شد

بره صد بار با سگ در کمر شد

بصعلوکی بروی بام برشد

ز بام آنگاه پنهان سر بدر شد

بگفت این وبر تنگ شکر شد

که باگل خواهی امشب در کمر شد

شه بیدل ازو بیهوش تر شد

وزو نزدیک نزدیکان خبر شد

دلی کز ملک معنی باخبر شد

نمودار حقیقت یکنظر شد

چو اندر اصل نظره راهبر شد

یکی بد ذاتش و صاحب نظر شد

مرا گنج معانی راهبر شد

ترا از این معانی گوش کر شد

هر آنکس کو زدنیا کام ور شد

به آخر او ز دین حق بدر شد

هر آنکس را که دنیا چون شکر شد

ورا تیغ چو زهرش در جگر شد

ز بعد چارتا پانزده نظر شد

عطارد را از این معنی خبر شد

هر آنکس را که حیدر راهبر شد

درون جنّت او همچون قمر شد

ز هر منزل که او سوی دگر شد

اگرچه پخته بُد او پختهتر شد

چو جسمت جان شد و جان راهبرشد

حقیقت جسم بی خوف و خطر شد

چو باد از سوی باد آبادتر شد

عیان در عین لا کلّی سپر شد

بخواب اندر مگر موشی شتر شد

ز پری تنش دل نیز پر شد

به گوش او که این گفتار در شد

تو گوئی در تنش جان دگر شد

چو خون خضر خان در خاک در شد

ز خونش هر گیا خضری دگر شد

چو سیر حبه بر خط شجر شد

ز نقطه خط ز خط دوری دگر شد

ز شاهد بر دل موسی شرر شد

شرابش آتش و شمعش شجر شد