جزین از تو چه کار آید که کردی

که همچون کرگسان مردار خوردی

منم آن چشمه کز من آب خوردی

چو خوردی چشمه را پر خاک کردی

نه بس چندین که آب من ببردی

نه بس چندین که ننگم برشمردی

مرا چندین به زشتی نام بردی

چنان دانم که خوبی یاد کردی

نگر تا تو به جای من چه کردی

به زشتی نام خوبم چند بردی

چه بفزودت بدان زشتی که کردی

مرا چندین به زشتی برشمردی

ترا سودی نیامد زانکه کردی

بدیدی آن گمان بد که بردی

ببر نازم که جانم هم تو بردی

مدارا کن که غارت هم تو کردی

بدو گفت اینکه کردی خوب کردی

نمودی راستی و شیر مردی

تو همواره چنین در رنج و دردی

به غم خوردن قرارم را ببردی

مدارا با خرد بسیار کردی

بلا از بهر دل بسیار خوردی

چو این نامه بخوانی بازگردی

سه روزه ره به روزی درنوردی

نه با من چند باره عهد کردی

که هرگز روزی از من برنگردی

جهان را از وفا پردخت کردی

برفتی هم وفا با خود ببردی

گهی در پیش یزدان لابه کردی

گناه کرده را تیمار خوردی

یقینم حاصله که هرزه گردی

ازین گردش که داری برنگردی

بروی مو ببستی هر رهی را

بدین عادت که داری کی ته مردی

چه کرد این بنده جز آزادمردی

که گرد خاطر او برنگردی

به دل گفتی نخواهم جست، جستی

جفا گفتی نخواهم کرد، کردی

همه بر حرف هجران داری انگشت

[...]

مباد این درج دولت را نوردی

میفتاد اندر این نوشاب گردی

چو خورشید از حصار لاجوردی

علم زد بر سر دیوار زردی

یکی چون ترشی آن غوره خوردی

چو غوره زان ترشرویی نکردی