نگه کرد آن شکفته دشت و دردید

جهان چون روی ویس سیمبر دید

چو رامین نامهء آن سیمبر دید

تو گفتی گور دشتی شیر نر دید

چو لَختی دید از آن دیدن خطر دید

که بیش آشفته شد تا بیش‌تر دید

شما آخر تأسّف می نخوردید

ز درد آنکه با یوسف چه کردید؟

زهی هیبت که گردون یک اثر دید

که بر یک جست چندینی بگردید

درون خانهیی یک تخت زر دید

برو سر گشتهیی بی پا و سر دید

کنون ای شیر مردان گر که مردید

ازین زن، در میان خود مگردید

که شاه از شهر گل چون باز گردید

نهال تازه گل را بارور دید

ره جانان بیکره در نوردید

در این ره هر دو با هم یار گردید

شوید آنگه عیان و دوست گردید

در آخر همچو دید ذات فردید

چو آخر سوی آب او باز گردید

بسا عنصر اینجا در نور دید

اگر در راه حق پاکیزه گردید

در آخر بیشکی از عشق مَر دید

هر آنکو غیر از این چیز دگر دید

حقیقت هیچ بیشک در نظر دید

بجر جانان نخواهد ماند در دید

خوشا آنکس کزین معنی نگردید

صفاتت این همه بنموده در دید

دل و جانم ز یکی برنگردید

چو دل چوگان زلفت در نظر دید

پریشان گشت و حال خود دگر دید

غمت صد رخنه در جان کرد ما را

مگر دیوار ما کوتاهتر دید

ترا در رهگذر ناگاه دیدم

[...]

به جست و جوی او هر گوشه گردید

نه از او و نه از گردش اثر دید

دلم پیکان او را در جگر دید

ز غمزه کار خود زیر و زبر دید

به تیر غمزه‌اش دل چشم میداشت

بحمد الله که آخر در نظر دید

ز چشمش نرگس ار زد لاف مستی

[...]

دمی عاشق ندید او را، وگر دید

به صد درد دل و خون جگر دید

دل از یک جرعه وصل تو عمری

خمار غم کشید و دردسر دید

خدنگش را دلم تا رهگذر شد

[...]

نظر چون کرد شهری در نظر دید

سوادش از نظر پر نورتر دید