نه هست او را نهاد و حد و مقدار

که پس باشد نهایاتش پدیدار

سیم فرمان سلطان جهاندار

به ملک اندر بهای دین دادار

اگر او نیستی ما را خریدار

نبودی شاعری را هیچ مقدار

درون شهر و بیرونش چنان دار

که ایمن باشد از مکّار و غدّار

به یاد آور ز داور گاه دادار

ز هول دوزخ و فرجام کردار

تو این پیوند نو را باد می‌دار

همیدون دل از آن پیوند بردار

کنون آن خواهم از بخشنده دادار

که باشد مر مرا از بد نگهدار

ز شاهی و جوانی بهره بردار

به پیروزی و شادی روز بگذار

به شکر ماندت گفتار و دیدار

به حنظل ماندت آیین و کردار

تو گر نیک اختری او را نگه دار

جز او هر مرد را کمتر به یاد آر

برو راما امید از مرو بردار

مرا و مرو را نابوده پندار

همه چیزی به من داده‌ست دادار

مگر دیدار شاه نام بُردار

به خرم گر فروشد بخت بیدار

به صد ملک ختن یک موی دل‌دار

چو تو جستی بجان از سنگ وز دار

بجان از دار شو او را خریدار

چو مُرداریست این دنیای غدّار

تو چون سگ گشتهٔ مشغول مردار

در آن مجلس زمَی وز روی دلدار

بفخر اندر دو مستی شد پدیدار

تو کز موری کمی در زور و مقدار

به پیش عشق چون آئی پدیدار؟

در آن ساعت که محمود جهاندار

برون می‌رفت ازدنیای غدّار

پیمبر از چنین گفتار و کردار

بخندید و شدش دندان پدیدار

پس از بهلول پرسید آن جهاندار

که تو باری چه گفتی بر سر دار