ز احوال منی آگاه یارب

که در اندوه و رنج و محنت و تب

جمال ماست اندر هر کواکب

که رخشانست هر شب این عجائب

ز نور اوست جزوی در کواکب

از آن رخشانست اینجا نجم ثاقب

خطابت میکند در روز و در شب

حقیقت دوست را بی کام و بی لب

ترا امروز جاهست و مراتب

چرا باشی ز دیدخویش غائب

بسی خون خوردهام در روز و در شب

بسی اینجا کشیدم رنج با تب

به «جی مندر» که برجی زان حصار است

شهان را کاندران شاهان خوش خواب

در آن مدت، که بود از محنت تب

جهان بر چشم من تاریک چون شب

چو جزویّات شد بر وی مرتّب

به کلّیّات ره برد از مرکّب

مراتب باقی و اهل مراتب

به زیر امر حق والله غالب

هزارش دل نهان در گوشه لب

هزارش جان روان با آب غبغب

مطول رقعه ای ببریده در شب

چو زاغ شب به دنبالش مرکب

چو زنگی سیه در سهمگین شب

نهاد انگشتشان انگشت بر لب

پاسخ افسر ، به مهراب بازرگان

چو بشنید آن فسون افسر ز مهراب

چو در دژ شد به نزد آن شکر لب

مهی را یافت همچون ماه یک شب

چو شاه چین ز مشرق راند موکب

روان شد خیل زنگی سوی مغرب

بیادت زنده ام، اینست مشرب

مدامت بنده ام، اینست مذهب

جمال جان فزایت را بشادی

همه امید می داریم، یا رب

چو پیدا گشت اسرار «اناالحق »

[...]

طرب را چون سحر خندان ازو لب

گریزان روز محنت زو شباشب

لبش تر بود از خون خوردن شب

کلوخ خشک را مالیده بر لب

همی گفت این سخن تا پاسی از شب

رسده جانش از اندوه بر لب