نگرداند مرا باد تو از پای

نجنباند مرا زور تو از جای

نیارست ایستادن نیز بر جای

که نه دستش همی جنبید و نه پای

همی گفتم زبانا راز مگشای

نهان دل همه با دوست منمای

همی گفت ای صنم بر من ببخشای

مرا تیمار بر تیمار مفزای

چو فردا راه برگیرد مرا وای

که رخشش پاک بر چشمم نهد پای

مرا نخچیر باشد رامش افزای

و لیکن راه نتوان کرد بی پای

ز مهر ای دایه بر جانم ببخشای

مرا راهی به وصل دوست بنمای

بُوم در پادشاهی داد فرمای

به درویشان ز احسان کام بخشای

برآمد بانگ کوس و نالهٔ نای

روان شد همچو جیحون لشکر از جای

خداوندا چنین گفتست حاسد

که می‌باشد مرا جای دگر رای

به معبودی که مستغنی است ذاتش

ز خواب و خورد و فرزند و زن و جای

که گر تا ره به دهلیز تو دانم

[...]

خداوندا در توفیق بگشای

نظامی را ره تحقیق بنمای

چنان کز خواندنش فرخ شود رای

ز مشک افشاندنش خَلُّخ شود جای

کواکب را به قدرت کارفرمای

طبایع را به صنعت گوهرآرای

به عزم خدمتت برداشتم پای

گر از ره یاوه گشتم راه بنمای

درین روزه چو هستی پای بر جای

به مردارْ استخوانی روزه مگشای

که شاها بیش ازینم رنج منمای

بزرگی کن به خردان بر ببخشای

یکایک هر چه می‌دانم سر و پای

بگویم با تو گر خالی بود جای

بدان آمد که صد بار افتد از پای

به صنعت خویشتن می‌داشت بر جای

بدان مشگوی مشک‌آگین فرود آی

کنیزان را نگین شاه بنمای

اگر فرمان دهی تا کارفرما‌ی

به کوهستان تو را پیدا کند جای