به یک موی مژه برگیرد از جای

که عارف آورد هم بیش ازین پای

ستاده بهرِ من معشوق بر پای

چگونه من نباشم پای بر جای

قصَب بر سر یکی نعلین در پای

خرامان با لباسی مجلس آرای

سه روزم مهل ده بر من ببخشای

وزان پس پیش گیر آنچت بوَد رای

که هر کو آن خورد کو را بوَد رای

نشیند بر مراد خویش هرجای

بفضل خود درین کار و درین رای

اگر تقصیر کردم عفو فرمای

ولی آگه نهٔ تو بی سر و پای

که از که بازماندستی چنین جای

نماند زهره را این هر دو بر جای

شوم در خونِ این دو بی سر و پای

ستاده بود ساقی نیز بر پای

قدح بر دست و چشم افکنده بر جای

سپه را گفت کیست این بی سر و پای

که می‌خواند بنامم در چنین جای

چو سنگی صد هزاران سال برجای

بمی ماند نمی‌مانی تو بر پای

نگاری کان نخواهد ماند بر جای

نه بر دستست زیبنده نه بر پای

سپهرا عمر مشتی بی سر و پای

بپیمای و بپیمای و بپیمای

که آب برگِ شاخی در فلان جای

اگر جمع آری و مالی تو بر پای

بسوی ملک چون کردی دمی رای

ز شادروانت شد یک گوشه از جای

که می‌رفتند بر یک شیوه یک جای

ازار پای چرمین کرده در پای

بدین سوزن من افتاده بر جای

برون می‌کردمی آن خار از پای

بموبد گفت صد کودک بیارای

همه مانندِ شاپورم بیک جای

چو شه بنشست بر بالینت از پای

تو صفرا کرده چون برجستی ازجای؟

چنین گفت او که در رشکم همه جای

ازان سنگی که مالی در کف پای