بجویم تا توانم کیمیایش

بپرهیزم ز جان‌گز اژدهایش

هر آن کاو زاغ باشد رهنمایش

به گورستان بود همواره جایش

فرود آمد ز بام اندر سرایش

نشست اندر سریر شیر پایش

اگرچه نرم و آسان بود جایش

به درد آمد ز جستن هر دو پایش

ندانست او که رامین در سرایش

نشسته روز و شب با دلربایش

زمین جوجو شده در زیر پایش

فلک را جو به جو پیموده رایش

به فصل گل به موقان است جایش

که تا سرسبز باشد خاک پایش

در آن اندیشه عاجز گشت رایش

به حکم آن که در گل بود پایش

بگفتا گر خرامی در سرایش‌؟

بگفت اندازم این سر زیر پایش

نهفته باز می‌پرسید جایش

به دست آورد هنجار سرایَش

ز شَفْقَت ساق‌های بند سایش

همی‌مالید و می‌بوسید پایش

عروسی که‌آسمان بوسید پایش

دهی ویرانه باشد رونما‌یَش‌؟

یکی نفسست و در محسوس جایش

یکی شیطان و درموهوم رایش

عجب کارا که وقت آزمایش

مخنّث راست در مردی ستایش

بخدمت هر دم افزون بود رایش

که می‌مالید و می‌بوسید پایش

سنانی تیز بود اندر عصایش

نهاد از بیخودی بر پشتِ پایش

شهش گفتا که از سر تا بپایش

چو عاشق نیستی بر هیچ جایش

چرا اندر عروسی شست پایش

چو دست از وی بشستن بود رایش

چو نبوَد هیچ فرزندی بجایش

بوَد طوفان و غوغا در سرایش

کشید آبی به سگ داد و خدایش

گرامی کرد در هر دو سرایش