خطا گفتم که ازمشک خطایست

که او هم نافه و شیر خدایست

من آزادم مرا شوهر بجایست

گواه صادقم این دم خدایست

بمادر گفت عالم این سرایست

و یا بیرون این بسیار جایست؟

ندارد هیچکس خصمش، خدایست

کنون این کار کار آن سرایست

اگر لعل تو گویم، جان فزایست

وگر زلف تو گویم، دلگشایست

ندانستند یک تن کان چه رایست

کجا خواهند شد مقصد کجایست

بدل گفتا ندانم کاین چه جایست

ز سر در این چه دوران بلایست

چه دانی تا خرابی خود چه جایست

که علم و عقل بر آنجا بپایست

کمال لطف تو بیمنتهایست

گدا امیدوار اندر دعایست

چو مقصود آفرینش مصطفایست

یقین منصور او را رهنمایست

همه دیدار پاک مصطفایست

از آن عالم پر از نور و ضیایست

حضور و نور من از مصطفایست

مرا او در درون جان صفای است

حقیقت با شریعت آشنایست

حقیقت ذات پاک مصطفایست

خلاص عاشقان اندر بلایست

فنا دیدن یقین عین بقایست

نه مرگست اینکه دیدار خدایست

که اندر مرگ اسرار بقایست

که بیشک آمد آن را کیمیایست

که او از کیمیای آن بقایست

که نقل من همه از مصطفایست

که او جبریل جمله انبیایست

جنید اینجا ز دید مصطفایست

که اینجا شیخ و پیرو پیشوایست

جهان بیگانهٔ چون آشنایست

وفا از وی مجو که بیوفایست

اگر رویت حقیقت در خدایست

ابا اوباش کو خود رهنمایست