سپاس پادشه کرد و دعا گفت

سلیمان را بسی مدح و ثنا گفت

همی هر کو چرا گفت او خطا گفت

بگو تا خود چرا باید چرا گفت

دگر پرسی که منصور از کجا گفت

چرا اسرار پنهان در ملا گفت

به‌پای شه در افتاد و ثنا گفت

هزاران شاه دین را مرحبا گفت

نباید پیش او چون و چرا گفت

که هر چیزی که او گوید خدا گفت

که العبد یدبّر مرتضا گفت

درون مرتضی بی‌شک خدا گفت

نبی این باده خورد و حال ما گفت

طریق عاشقان را بر ملا گفت

ترا حق درکمال خود چه‌ها گفت

ز انوار تجلیّ‌ات عطا گفت

شنیدم مر مرا لطفت دعا گفت

برای بندهٔ خود لطف‌ها گفت

چه گویم من مکافات تو ای جان؟

که نیکی تو را جانا خدا گفت

ولیکن جان این کمتر دعاگو

[...]

«‌الست بربکم‌» ایزد که را گفت‌

که بود آخر که آن ساعت «‌بلی‌» گفت‌

کسی کو با خدا چون و چرا گفت

چو مشرک حضرتش را ناسزا گفت

سر خوبان عالم را دعا گفت

صنم نیزش به زیر لب ثنا گفت

برسم بندگی اول ثنا گفت

پس از چندین ثنا او را دعا گفت

به فرمان صنم ساقی صلا گفت

خمار آلودگان را مرحبا گفت

لبی کو پارسایی را ثنا گفت

لب یار و لب جامش دعا گفت

کسی کو با خدا چون و چرا گفت

چو مشرک حضرتش را ناسزا گفت

بتقلید آنکه اشیاء را خدا گفت

خدا را دان که نشناسد خطا گفت

یکی هم واحدیت را عما گفت

نگویم من ادب را کو خطا گفت

ببزمی مردمی ار دیدی خطا گفت

سؤالی را جوابی ناروا گفت

ز شفع احببت ان اعرف بجا گفت

ز وتر از کنت کنزش رازها گفت