ادیم طایفی نعلین پا کن

شراک از رشته جانهای ما کن

به دفع حاجتش حجت رها کن

ز تو چون حاجتی خواهد روا کن

یکی خانه برای او جدا کن

جدا از دیگران آنجاش جا کن

مکن وعده و گر کردی وفا کن

طریق بی وفایی را رها کن

چو صبح آید برو رو با خدا کن

دمی از خواب غفلت چشم واکن

نمی گویم که کام من روا کن

ولی یک بار چشمی زیر پاکن

دگر گفتی که چشمی زیر پاکن

طریق سرکشی با من رها کن

نصیحت بشنو و ترک جفا کن

بمان این توسنی، تندی رها کن

تو هم گر مرد راهی دیده واکن

برو عاشق شو و کار خدا کن

بزاری پیر زالش گفت ساکن

که دانم قیمت یوسف ولیکن

نمود وهمی از هستی جدا کن

نه‌ای بیگانه خود را آشنا کن

که سوی محتشم چشم عطا کن

شفیعش را شهید کربلا کن

به ما تعلیم نفی «ماسوا» کن

شهادت ورد سرتا پای ماکن

زبان را گرم چون شمع از دعا کن

دو کف را چون پر پروانه واکن

سلیم این رشته را از کف رها کن

ثنا گفتی، کنون فکر دعا کن

بهاری سرو کلکم را عطا کن

بلندی را به فکرم آشنا کن

که از آب و سروج آن روی جا کن

به نذر جگ شهری نو بنا کن

به فعل آتشم دل را صفا کن

به یک دم، حاجت عمری روا کن

یکی جامی به کام سیدا کن

به معشوق حقیقت آشنا کن

کباب از جان گرم سیدا کن

به ذوق بسمل او را آشنا کن