امید جمله می‌دانی وفا کن

به لطفت جمله را حاجت روا کن

طلب‌کار خلاصی هم چو ما کن

رهایی بایدت‌، خود را رها کن

خلیفهٔ زادهٔ گلخن رها کن

بگلشن شو گدا طبعی قضا کن

به معنی باز جان را آشنا کن

سزای قرب دست پادشا کن

بگفتندت چه کن چون کن چرا کن

هوا را میل کش کار خدا کن

ز بهر خلق نیکویی رها کن

نکویی خاص از بهر خدا کن

خداوندا امید من وفا کن

دلم را از کرم حاجت روا کن

خموشی را بگویایی قضا کن

زبان بگشای و خاموشی رها کن

مرا بر چینهٔ خود آشنا کن

چو هادی گردم از دستم رهاکن

مکن ای دایه، این تندی رها کن

بنرمی چارهٔ این مبتلا کن

کنون گر قصهیی داری ادا کن

همه بیگانگان را آشنا کن

اگر خواهی سرم از تن جدا کن

و یا نه در بر خویشم رها کن

بعیش خوش، غم دل را قضا کن

میسوزی طلب، ماتم رها کن

ببر این نامه و عزم سبا کن

ولی افسر بنه منصب رها کن

بدان شکرانه این سگ را رها کن

مرا کم گیر و در کار خدا کن

برو برخوان و چون خواندی دعا کن

زمانی عیب این مسکین رها کن

تو در او گم شو و صورت رها کن

بجز او صورت اینجا گه فداکن

ازو دوری کن و او را رها کن

رخ از دنیای دون سوی خدا کن

در این معنی دمادم سیرها کن

پس آنگه صورتت در حق فنا کن

ز وصلم برخور و هجران رهاکن

پس آنگه روی در درگاه ما کن