نه اشکم داشت تاثیری نه آهم

ز هر سو ناامیدی بسته راهم

فکنده بر سر آفاق سایه

چو چتر سنجری بخت سیاهم

پی نعت نبی، کج نه کلاهم

در اقلیم سخن کن پادشاهم

ندارم هیچ حاجت کز تو خواهم

که در ملک قناعت پادشاهم

نه من چون رام تو طالع سیا هم

به زرین شهر لنکا پادشاهم

مشو آزرده بشنو عذر خواهم

خدا آگه که من خود بی گناهم

اگر شد کند شمش یر نگاهم

حذر فرض است نیز از تیر آهم

خط پشت لبش مهر گیاهم

صف مژگان او مد نگاهم

نظر بگشا بر احوال تباهم

بجنبان لب، پی عذر گناهم

به زاری گفت وناله بی گناهم

به عجز این قروقر کردن گواهم

سیه مستی فراز آمد به راهم

که چشمش دل ربود از یک نگاهم

به دل کز وی غم آبادی است ویران

کشید از غمزه پی درپی سپاهم

نشاند از عضو عضو خود سراپای

[...]

که یارب جز تو کس نبود پناهم

بهدرگاهت اگر چه روسیاهم

ببر ای ساربان در قتلگاهم

بده مژده حسین کم سپاهم

اگر بینی که بند مال و جاهم

نخواهد گشت اینا سد راهم

دلیلت اینکه من مداح ما هم

بنور او بتخمینی گواهم

که من در امر آدم بی‌گناهم

ولی از خاک پایت عذر خواهم

به رحمت گر نبخشایی گناهم

فسوسا بر من و روی سیاهم

بگویم هر چه دانم هر چه خواهم

سر موئی ز شیدائی نکاهم

بپای تخت شه چون خاک راهم

ازیرا سوده بر کیوان کلاهم

فقیرم از تو خواهم هر چه خواهم

دل کوهی ، خراش از برگ کاهم

مرا درس حکیمان درد سر داد

که من پروردهٔ فیض نگاهم

اگرچه من ضعیفی بی‌پناهم

ولی همسایهٔ سرهنگ شاهم