ترا در دل مگر مهر و وفا نیست

و یا آیین تو غیر از جفا نیست

مرا دردیست در دل از فراقت

که جز وصل دلارامش دوا نیست

مکن زین بیش دوری از بر ما

[...]

در این در به جز ما آشنا نیست

به نزد آشنا خود عین ما نیست

گمان کج مبر بشنو ز عطار

که هر کو در خدا گم شد جدا نیست

نه قربست و نه بعد آنجا که مائیم

[...]

چو میخانه سرائی هیچ جانیست

مقامی همچو صحن آن سرا نیست

به هر سو آب چشم ما روان است

در این دریا به جز ما آشنا نیست

اگر تو طالب عشقی مرا هست

[...]

که مارا باخدا حال نهانیست

که صد راز و نیاز اندر ز مانیست

دو دم یک برق را گرچه بقا نیست

بقا از تیغ او یکدم جدا نیست

که هر یک تحفه کشور ستانیست

ز شاهی خواستگاری را نشانیست

بر آن چین سرزنش از من روا نیست

که از وی هر چه می آید خطا نیست

پرستش جز خدایی را روا نیست

که غیر او پرستش را سزا نیست

که در زندان همایون فر جوانیست

که در حل دقایق خرده دانیست

بهار زندگی روز جوانیست

جوانی خود بهار زندگانیست

نمی گویم که دردم را دوا نیست

که از من یار من یک دم جدا نیست

خوشا آن کو به هستی مبتلا نیست

چو درویشی و شاهی را بقا نیست

زمین و آسمان از هم جدا نیست

جداشان مشمر از هم، کین روا نیست

درین عالم که آدم زو نشانیست

درو هر کس که می بینی بقا نیست

مشو ناخوش که عالم را بقا نیست

از آنش نام جز دار فنا نیست

گرت در سر هوای زندگانی ست

بمیر از خود که عمر جاودانی ست

به آتش سوزم اینم کامرانیست

به حسرت میرم اینم زندگانیست

لب چاه مصیبت را نشانیست

برای حرف نومیدی دهانیست

هما پرواز عنقا آشیانی‌ست

زبانش چتر شاهی رایگانی‌ست

دراین آب و هوا بوی وفا نیست

به چم نرگس باغش حیا نیست