اگر زنّار بگسستن خطا نیست

چرا زنّار بر بستن روا نیست

خدا گفت این همه دعوی روا نیست

که میراث منست آن شما نیست

تو گر جامه بگردانی روا نیست

که او دوزد، بدست تو قبا نیست

دران آتش که یک ذرّه وفا نیست

ازو موئی وفا جستن روا نیست

یقینش شد که ملکش جز فنا نیست

که در دنیا بقا را هم بقا نیست

گر از خون پسر خوردن روا نیست

چرا پس خونِ خود خوردن خطا نیست

که چندین کبر از خاکی روا نیست

که گر فرعون شد خواجه خدا نیست

چوغم کشتست او را وین خطا نیست

دگر ره کُشته را کشتن روا نیست

چو خود بینی درین مذهب روا نیست

اگر غیری به بینی جز خطا نیست

بصورت وقتِ این پشت دو تا نیست

که پشت تو چنین دیدن روا نیست

بسوزن آن برون کردن روا نیست

وگر بیرون کنی باری وفا نیست

چو در من نیز یک ذرّه وفا نیست

ز غیری این وفا جُستن رو انیست

غرض زین گفت و گویم جز دعا نیست

که کار بی‌غرض جز از خدا نیست

چو در کار خدا چون و چرا نیست

امید از حق بریدن هم روا نیست

چو او را گندمی بی صد بلا نیست

ترا هم لقمهٔ بی غم روا نیست

کمال انبیا جایی که جا نیست

که گر کس داند آن جز حق روا نیست

نشانی نه هویدا نه نهانیست

نشانیست انک عین بی‌نشانیست

جوی عجب تو گر طاعت جهانیست

مثال آتشی در پنبه دانیست

جهان جاودان خوش خوش جهانیست

که کلی این جهان زان یک نشانیست

همه کام دلم از خود فنانیست

که در عین فنا عین بقانیست