ز نامش پُر شکر شد کام جانها

زیادش پر گهر تیغ زبانها

چو نور دیده باشد آسمان‌ها

نباشد چون چنین‌ها آنچنان‌ها

چو در خونابه می‌گردند جانها

چه برخیزد ز بوده استخوانها

بخواند بلبل از گل داستانها

ولی مرغان شناسند آن زبانها

ز نامش پر شکر شد کام جانها

زیادش پرگهر تیغ زبانها

به گل گفت ای چراغ بوستان‌ها

فروغ ماه رویت شمع جان‌ها

زهی توحید ما با جان جانها

زهی معنی دو صد شرح و بیانها

توئی ماه و توئی خورشید جانها

که پیدا میکنی سرّ نهانها

نگفتند این چنین شرح و بیانها

کجا یابد چنین اسرار جانها

ز زیر عشق در آفاق جانها

زند اوداستانها در بیانها

همه غوغای من بگرفت جانها

نمودم فتنهها اندر جهانها

منم اللّه و اندر هر زبانها

کنم در وصف خودشرح و بیانها

نه چندانست گفتن در زبانها

که بتوان یافت کلّی در بیانها

دم من هست جان جمله جانها

که میگوید دمادم این بیانها

مرا با تو خوشست ای جان جانها

تو دانی آشکارا ونهانها

دوا کن دردم ای درمان جانها

که از دردست این شرح و بیانها

چنان حیران دیدارست جانها

که لال توشدست کلّی زبانها

ز عشقت آگهم ای بود جانها

که دیدستم چنین شرح و بیانها

منم خورشید گشته آسمانها

بسی کرده بخود شرح و بیانها

به موئی بسته‌ای بر پای جانها

به هر حرفیست مر شرح و بیانها