ز تو گر یک نظر آید به جانم

نباید این جهان و آن جهانم

مرا آن یک نفس جاوید نه بس

تو دانی دیگر و من می ندانم

اگر گویی سرت خواهم بریدن

[...]

ازین دریا که غرق اوست جانم

برون جستم ولیکن در میانم

بسی رفتم درین دریا و گفتم

گشاده شد به دریا دیدگانم

چون نیکو باز جستم سر دریا

[...]

زهی گویا ز تو کام و زبانم

توئی هم آشکارا هم نهانم

توئی بس زین جهان و آن جهانم

توئی مقصودِ کلّی زین و آنم

چگونه شکر تو گوید زبانم

که نیست آن حد دل یا حد جانم

وگر گوئی مکن گیسو کشانم

بجز در پای اسپت خون نرانم

کنون این کار را بسته میانم

بجز این خاک بردن می‌ندانم

پسر گفتا که آنجا برنهانم

که من خود حیلت این کار دانم

بدل در آرزو آمد چنانم

که بشناسی که من شاه جهانم

چنین گفت او که در پرده ازانم

که تا هرگز نه بیند کس عیانم

چنین گفت او که من رحمت چه دانم

من این دانم که خون جمله رانم

چو در آخر بود توبه ازانم

ندارد ای پدر چندین زیانم

گر آن زنّار بندد بر میانم

چه سازم چون کنم، گریان ازانم

شود سرّ همه عالم عیانم

بسا چیزا که من نادان بدانم

که تا فردا بگویم آنچه دانم

جواب جمله بدهم گر توانم

چنین گفت او که پر شورست جانم

چو شمعی غرقه اندر اشک ازانم

من آن نازک تن تازه جوانم

که دیدی در فلان جائی چنانم

شهش گفتا که من این کی توانم

تو خود دانی که من این می‌ندانم

بزرگی گفت پر شوقست جانم

که شد عمری که من دربندِ آنم

بدو گفتم که من این می‌ندانم

من آن دانم که من ننگ جهانم