جهان از باد نوروزی جوان شد

زهی زیبا که این ساعت جهان شد

شمال صبحدم مشکین نفس گشت

صبای گرم‌رو عنبرفشان شد

تو گویی آب خضر و آب کوثر

[...]

نبی بر وی سوار اندر زمان شد

مکان بگذاشت سوی لامکان شد

بسی مفلوج از انفاسش چنان شد

که با راه آمد و پایش روان شد

به یک ره فتنهٔ آن دلستان شد

که آسان بر پری عاشق توان شد

در آن ساعت که از جسم تو جان شد

دلی پر بت بر حق چون توان شد

چو موسی از پی کوزه روان شد

بیک دم از تن آن تشنه جان شد

ز دنیا هر که سوی آن جهان شد

بگفتم حال طفلت همچنان شد

دریغا سودِ بسیارت زیان شد

که راهت محو گشت و کاروان شد

پیمبر دم نزد با او روان شد

وزو نستد ردا و همچنان شد

کشید آن سرمه وچشمش چنان شد

که عرش و فرش در حالش عیان شد

چو بالا برکشید و راه دان شد

مگر یک روز در راهی روان شد

بگفت این وز قفای او روان شد

که تا مردی ز مردان جهان شد

شه از گفتارِ آن زن خون فشان شد

عنان بر تافت با او هم عنان شد

چو آمد در وثاق من چنان شد

کزان سان ناتوان خود کی توان شد

ازان پشتت به پیری چون کمان شد

که چون تیر از گناهت سرگران شد

نبردش هیچ فرمان و روان شد

به پیش تخت سلطان جهان شد

جوان را این سخن در دل چنان شد

که گفتی از دلش زان ننگ جان شد

عجب داری که نمرودی چنان شد

که بهر حرب حق بر آسمان شد

بتیغ و نیزه استاد جهان شد

بهر وصفش که گویم بیش ازان شد

چو آن بت روی در کُنجی نهان شد

سپاه خصم چون دریا روان شد