چو در خلوت مقیم است او عیانت

زمانی تازه گردان عین جانت

بیاب این درّ معنی در عیانت

صدف کن در درون خود نهانت

بسی گشتم بسی دیدم کسانت

شدم خاک قدوم رهروانت

دم از ایشان زن و دریاب جانت

که ایشانند این شرح و بیانت

ز دید سالکان واصلانت

بچشم من زجمله رهروانت

منم گویا در این عین زبانت

منم اینجا همه شرح و بیانت

ترا دادم عیان واصلانت

کنم اینجای بی نام ونشانت

چو جز من در نمیگنجد بجانت

دمادم مینماید رخ عیانت

ایا آدم منم در بود جانت

که بنموده همه راز نهانت

بلای قرب کش در باز جانت

که تا یابی لقای جاودانت

از آن سر آمدی و جان جانت

در اینجاگاه هست اکنون عیانت

دریغا نیست سودی جز زیانت

که شد فاش اندر اینجا داستانت

بسوزانم بیک لحظه دل وجانت

بگو با من کنون اسرارو برهانت

چو غیری درنگنجد آن زمانت

یکی بینی مکین و هم مکانت

نگهدار ای برادر هم نهانت

که گوشی دارد و گوید بیانت

ببر آن گوی از میدان جانت

بدان اینجایگه راز نهانت

برون آئی و یابی جانِ جانت

حقیقت اوست اینجاگه عیانت

در این دم آندمِ اوّل ز جانت

دمادم روح میآرد عیانت

یکی دیدم صفات لامکانت

که کردستی ز خود عین العیانت

مسوزان بیش از این مر دوستانت

بگو تا کی بود راز نهانت